بیماری زرد زخم

بیماری زرد زخم یک عفونت پوستی شایع و بسیار مسری است که به طور عمده بر نوزادان و کودکان ۲ تا ۵ ساله تاثیر می‍‌‌‌‌گذارد اما با این وجود می‌تواند در هر سنی دیده شود. اولین علامت زرد زخم لکه‌های قرمز پوستی و خارش پوست است. زرد زخم معمولا به صورت زخم‌های قرمز روی صورت، به ویژه در اطراف بینی و دهان کودک و در دست و پا ظاهر می‌شود. زخم‌ها گسترش یافته و پوسته‌های عسلی رنگ را تشکیل می‌دهند.

به طور کلی درمان با آنتی بیوتیک‌ها به منظور جلوگیری از انتقال بیماری به سایر افراد توصیه می‌شود. بنابراین مهم است که کودک خود را از رفتن به مدرسه یا مهد کودک منع کنید و در خانه از آن‌ها‌ مراقبت کنید تا زمانی که بیماری دیگر مسری نیست حداقل حدود ۲۴ ساعت پس از شروع درمان آنتی بیوتیکی. ‏با این وجود زرد زخم به ندرت یک بیماری جدی محسوب می‌شود و معمولا علائم آن در عرض ۲ هفته از بین می‌روند. با این حال، گاهی اوقات همراه با عوارض دیده می‌شود، بنابراین پزشک ممکن است پماد آنتی بیوتیکی یا آنتی بیوتیک خوراکی تجویز کند.

زرد زخم یک عفونت پوستی شایع و بسیار مسری است که به طور عمده بر نوزادان و کودکان ۲ تا ۵ ساله تاثیر می‍‌‌‌‌گذارد اما با این وجود می‌تواند در هر سنی دیده شود.

علائم زرد زخم چیست؟

علائم و نشانه‌های کلاسیک زرد زخم شامل زخم‌های قرمزی است که به سرعت تخریب می‌شوند، چند روز طول می‌کشد و سپس به صورت پوسته زرد مایل به قهوه ای ایجاد می‌شود. زخم معمولا در اطراف بینی و دهان ایجاد می‌شود، اما می‌تواند به وسیله انگشتان، لباس و حوله‌ها به دیگر نقاط بدن گسترش یابد. خارش و درد معمولا خفیف است.
شکل کم‌ترشایع این اختلال، به نام زرد زخم تاولی است که تاول‌های بزرگتری در تنه نوزادان و کودکان ایجاد می‌کند.
شکل جدی ترزرد زخم، به نام اکتیما است، که به لایه‌های عمیق‌تر پوست نفوذ می‌کند و موجب ایجاد زخم‌های دردناک و پر از مایع و چرک می‌شود که به زخم‌های عمیق تبدیل می‌شوند.

علل زرد زخم چیست؟

زرد زخم معمولا به دنبال آلودگی با میکروب‌هایی مانند استافیلوکوک اورئوس و استرپتوکوک پیوژن ایجاد می‌شود. باکتری ‏استافیلوکوک اورئوس بر روی پوست انسان و استرپتوکوک پیوژن در دهان به طور طبیعی وجود داشته و زندگی می‌کنند. با این حال، زمانی که پوست دچار آسیب می‌شود این باکتری‌ها می‌توانند باعث ایجاد عفونت شوند.

عوامل خطر:

فاکتورهایی که خطر ابتلا به زرد زخم را افزایش می‌دهند عبارتند از:

سن: زرد زخم اغلب در کودکان ۲ تا ۵ ساله دیده می‌شود.

محیط‌های شلوغ: زرد زخم می‌تواند به راحتی در مدارس و مهد کودک‌ها منتقل شود.

آب و هوای گرم و مرطوب: زرد زخم در فصول تابستان شایع‌تر است.

برخی ورزش‌ها: مشارکت در ورزش‌هایی که شامل تماس پوست با پوست هستند، مانند فوتبال یا کشتی، خطر ابتلا به زرد زخم را افزایش می‌دهد.

پوست آسیب دیده: باکتری‌هایی که باعث ایجاد زرد زخم می‌شوند اغلب پوست از طریق آسیب‌های پوستی، نیش حشرات یا بثورات پوستی وارد بدن شما می‌شوند.

افراد با شرایط خاص: بزرگسالان و افراد مبتلا به دیابت یا سیستم ایمنی ضعیف با احتمال بیش‌تری دارد که مبتلا به اکتیما شوند.

عوارض جانبی :

زرد زخم به طور معمول خطرناک نیست. و زخم‌ها در فرم‌های خفیف عفونت معمولا بدون ایجاد زخم بهبود می‌یابند. اما به ندرت، عوارض ناخوشایند زیر را ایجاد کند:

سلولیت: این عفونت بالقوه جدی بر روی بافت‌های زیر پوست شما تاثیر می‌گذارد و در نهایت می‌تواند به گره‌های لنفاوی و جریان خون شما گسترش یابد. سلولیت بدون درمان به سرعت می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد. در سلولیت پوست قرمز و ملتهب شده واحتمالا همراه با تب و درد نیز خواهد بود.

مشکلات کلیوی: یکی از انواع باکتری‌هایی که باعث زرد زخم می‌شوند نیز می‌تواند به کلیه‌ها آسیب برساند.

ایجاد زخم

گلومرولونفریت پس از عفونت استرپتوکوک: عفونت عروق خونی کوچک در کلیه‌ها می‌تواند برای بزرگسالان کشنده باشد. این عارضه زرد زخم بسیار نادر است. علائم شامل ادرار تیره رنگ و فشار خون بالا است. برای نظارت بر فشار خون، معمولا بستری شدن بیمار ضروری است.

باکتریمی یا سپسیس: یک عفونت باکتریایی خون، منجر به تب، تنفس احتمالا سریع، استفراغ، گیجی و سرگیجه است. این عفونت تهدید کننده زندگی است و مستلزم بستری شدن فوری است.

تب مخملک: این عفونت باکتریایی نادر ناشی از استرپتوکوک پیوژن است. علائم آن شامل راش‌های صورتی رنگ در سراسر بدن و احتمالا حالت تهوع، استفراغ و درد است.

پسوریازیس: پلاک‌های قرمز و پوسته دار از پوست ملتهب در تمام قسمت‌های بدن ایجاد می‌شود. این عارضه غیر عفونی است و ممکن است در کودکان و نوجوانان پس از یک عفونت باکتریایی، به ویژه یک عفونت گلو ایجاد شود.

پیشگیری :

تمیز نگه داشتن پوست بهترین راه برای حفظ سلامت آن است. برای کمک به پیشگیری از گسترش زردزخم به دیگران بهتر است هر کدام از موارد زیر را رعایت کنید:

به آرامی محل‌های آسیب دیده را با صابون ملایم و آب بشویید و سپس با گاز آن را بپوشانید.
هر روز لباس‌های آلوده، پارچه‌ها و حوله را بشویید و آنها را با هیچ کس دیگری در خانواده تان به اشتراک نگذارید.
هنگام استفاده از پماد آنتی بیوتیکی دستکش‌ها را بپوشید و دست‌ها را بعدا بشویید.
کوتاه کردن ناخن‌های کودکان به منظور جلوگیری از آسیب ناشی از خارش.
به طور مرتب دست‌ها را بشویید.
کودک خود را تا زمانی که پزشک شما می‌گوید بیماری اش مسری نیست، در خانه نگه دارید.
تمیز نگه داشتن پوست بهترین راه برای حفظ سلامت آن است.

تشخیص :

پزشک با بررسی ناحیه آسیب دیده، زرد زخم را به راحتی می‌تواند تشخیص دهد. معمولا انجام آزمایشات به طور کلی لازم نیست و پزشک معمولا از بیمار، والدین یا مراقبان بیمار یا کودک در مورد هر گونه بریدگی، خراشیدگی یا نیش حشرات در ناحیه آسیب دیده خواهد پرسید. پزشک همچنین سعی خواهند کرد تا ببینند آیا زرد زخم با بیماری‌های پوستی دیگری مانند جرب همراه است یا خیر.با این حال تست‌های بیشتر ممکن است در هرکدام از شرایط زیر انجام شود:

اگر علائم شدید باشد و به بسیاری از نواحی بدن گسترش یافته اند.
اگر بیمار به درمان پاسخ نمی‌دهد.
در عفونت‌های مکرر
عدم پاسخ به درمان آنتی بیوتیکی: همچنین اگر زخم‌ها حتی با درمان آنتی بیوتیکی از بین نروند، پزشک ممکن است به آرامی از ناحیه درگیر با کمک یک سواپ نمونه بردارد تا نوع باکتری و حتی آنتی بیوتیک موثر بر آن را مورد بررسی قرار دهد. با کمک سواب همچنین می‌توان به تعیین اینکه آیا یک عفونت دیگر علل ایجاد این ضایعه است یا خیر کمک کند. اگر بیمار مکررا دچار زرد زخم شود، ممکن است پزشک از بینی بیمار نمونه بگیرد تا تعیین کند که آیا علل بیماری باکتری‌های عفونی بینی است یه نه.

درمان :

هدف از درمان زرد زخم سرعت بخشیدن به بهبود زخم، بهتر شدن ظاهر پوست، و جلوگیری از عوارض و گسترش عفونت می‌باشد. درمان نیز به نوع زرد زخم و شدت علائم بستگی دارد. اگر عفونت خفیف باشد، ممکن است پزشک فقط پوست را تمیز نگه دارد. و در مواردی که عفونت شدید‌تر باشد ممکن است نیاز به درمان با آنتی بیوتیک داشته باشد. درمان ‏زرد زخم به طور معمول آنتی بیوتیک موضعی یا خوراکی است.آنتی بیوتیک‌های موضعی شامل پماد یا کرم‌هایی است که به طور مستقیم بر روی پوست اعمال می‌شوند.

پزشک ممکن است یک پماد موپیروسین تجویز کند، مانند باکتروبان. قبل از استفاده از پماد باید پوسته‌ها را به آرامی برداشت تا آنتی بیوتیک بتواند به پوست نفوذ کند. بنابراین بهتر است قبل از مصرف آنتی بیوتیک موضعی، نواحی آسیب دیده پوست را با آب گرم و صابون بشویید. در صورت امکان دستکش لاتکس باید هنگام استفاده از کرم استفاده کنید و سپس دست‌ها را کاملا بشوید. بیمار باید به مدت ۷ روز به درمان پاسخ دهد.

آنتی بیوتیک‌های خوراکی نیز زمانی تجویز می‌شوند که وسعت درگیری زیاد بوده یا اینکه بیمار به آنتی بیوتیک موضعی پاسخ نداده باشد. نوع آنتی بیوتیک بستگی به شدت و عفونت، و همچنین عوامل دیگر، از جمله وضعیت پزشکی بیمار و اینکه آیا فرد آلرژی دارد یا خیر، بستگی دارد. مصرف یک دوره آنتی بیوتیک معمولا حدود ۷ روز طول می‌کشد. مهم است که دوره را کامل مصرف کنید، حتی اگر علائم خیلی زود از بین بروند زیرا کمک می‌کند تا از تکرار عفونت جلوگیری کند و مقاومت‌های آنتی بیوتیکی کمتر ایجاد شود. کودک شما می‌تواند ۲۴ ساعت پس از شروع درمان آنتی بیوتیک یا زمانی که زخم‌ها از بین رفته و بهبود پیدا کرده اند به روال عادی زندگی برگردد و به مدرسه برود.

تغییر شیوه زندگی و درمان خانگی

برای عفونت‌های جزئی که به نواحی دیگربدن گسترش نیافته اند، می‌توانید درمان زخم‌ها را با کرم آنتی بیوتیکی بدون نسخه یا پماد حاوی باسیتراسین امتحان کنید. قرار دادن یک باند نچسب در این ناحیه می‌تواند به جلوگیری از گسترش زخم‌ها کمک کند.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]